Victor is de held in Mexico, oma Gilberte in dienstencentrum Den Bleek
BORGERHOUT – Dienstencentrum Den Bleek aan de Montensstraat in Borgerhout was aardig volgelopen om de (succesrijke) aanval van Victor Campenaerts (27) op groot scherm te volgen. Niet toevallig want zijn kranige oma, Gilberte Nuitten (91) woont er al meer dan drie jaar in een serviceflat. Ze hield zich 55 minuten kranig. De laatste vijf minuten van de uurrecordpoging van haar kleinzoon duurden echter een eeuwigheid. ‘En nu ga ik naar de Mombasa’, lachte ze na afloop. ‘Alé, als we daar nog binnen kunnen.’
‘Victor is een heel moedige jongen’, verklapte Gilberte voor aanvang van het langste uur uit haar leven. ‘Ja, het is al een tijdje geleden dat ik hem heb gezien. Dat heeft verschillende redenen. Toen hij bij Lotto-Jumbo reed, koerste hij vaak in de buurt en sprong hij makkelijker binnen. Nu bij Lotto Soudal is zijn programma internationaler en ligt dat wat moeilijk. Bovendien is hij verhuisd naar Leuven en zit hij vaak bij zijn vriendin. Victor is een lief manneke. Ik heb de bloemen gekregen die hij won in de tijdrit van de Tirreno Adriatico en er zat ook een omslag bij: ‘Voor mijn allerliefste bommaatje xxx’, stond erop. Leuk hé.’
Niet alleen in het dienstencentrum werd hevig gesupporterd voor wat er zich in Mexico afspeelde, ook even verderop in buurtcafé Mombasa aan het Moorkensplein, in de schaduw van het districtshuis. ‘Sinds 40 maanden is Borgerhout mijn nieuwe thuis. Voordien heb ik 60 jaar op het Kiel gewoond. Mijn zoon dacht dat het een goed idee was om de poging van Victor hier op groot scherm te volgen. ‘Doe geen moeite’, antwoordde ik hem. ‘Ik heb het al gevraagd en de directie is erop ingegaan. Ik had de kans om mee te gaan naar Aguascalientes maar ik heb dat geweigerd. Ik wil niemand tot last zijn. De reis schrikte me niet af maar ik moet altijd ‘aanhangen’ wanneer ik stap. Ik wilde niemand tot last zijn. Ach, hier is het ook leuk en in de Mombasa niet minder denk ik wanneer ik de beelden op tv zie. Hij wordt uitgebaat door een andere zoon, Bob. Je kan er de fiets bewonderen waarmee Stan Ockers in 1955 wereldkampioen werd.’’
‘Victor is een heel goede tijdrijder en hij heeft hier hard voor gewerkt. Deze recordpoging is toch wel heel speciaal. Ik ben altijd bang dat hij gaat vallen. Ik ben heel trots op hem – en op mijn andere kleinkinderen.’ Dit alles was voor de uurrecordpoging. Stipt om achttien uur (elf uur ter plaatste) werd Campenaerts op gang geschoten. Niettegenstaande er niets aan het toeval werd overgelaten was de melding op Sporza dat slechts 31 van de 237 pogingen geslaagd waren niet meteen hoopgevend. Maar alles verliep volgens schema. Campenaerts draaide constant rondjes tussen de 16.2 en 16.4, verzwakte heel eventjes halfweg, maar herstelde vlug. Na één uur had hij 55,089 kilometer afgelegd. Het vorige record stond op naam van Bradley Wiggins met 54,526 kilometer.
Na afloop was het niet makkelijk om bij oma te geraken. Iedereen wou haar feliciteren. Ze werd omringd door fotografen en VTM nam een zoveelste interview af. ‘Hoe ik me voel? Speciaal. Neen, ik mag niet zeggen dat ik zenuwachtig was. Ik weet alleen maar één ding: ditt is geweldig.’ Ze kan niet wachten om naar de Mombasa te gaan maar eerst poseert ze nog gewillig met een truitje van Victor, dat hij droeg tijdens de voorbije Ronde van Spanje en dat haar vriendin won tijdens een tombola omdat ze ‘Lekker Wyn’, het Zuid-Afrikaanse drankje dat werd gebotteld ter ere van Victor, had gekocht.
Tekst: Edwin Mariën
Foto: Tibo Lodewijckx
Visits: 228
