Michiel Desmet (37) heeft op zijn tocht door de Verenigde Staten het wereldrecord handbiken verbroken

In 2013 raakte Michiel betrokken bij een busongeval op reis in Thailand. De bus belandde in een ravijn en Michiel liep een zware rugbreuk op, met een verlamming aan de onderbenen tot gevolg. Vijf jaar lang moest hij zich noodgedwongen voortbewegen in een rolstoel. Een kwelling voor de avontuurlijke Brasschatenaar. “Als je gebonden bent aan een rolstoel, beleef je de wereld op een andere, meer benauwende manier. Je bent trager en minder vrij. Dat gevoel veranderde gelukkig zodra ik de handbike leerde kennen.”

Wereldrecord

Een handbike is een fiets die met armbewegingen kan worden voortgestuwd. De snelheid van zo’n fiets is twee keer zo groot als bij een rolstoel. “Ik voelde me al snel veel vrijer dan met een rolstoel”, zegt Michiel. “Dat gaf me perspectief. Ik besefte dat ik op deze manier toch nog vrij kon zijn. Dat ik nog altijd avontuurlijke reizen zou kunnen ondernemen. Zo begon al snel het idee te groeien om een reis door de V.S. te maken met de handbike. Van Anchorage in Alaska tot Los Angeles in California. Van noord naar zuid. Een tocht van zo’n 6.500 kilometer.”

Met zijn onderneming zou Michiel in één klap ook het wereldrecord handbiken verbreken. Dat lag op 5.421,34 kilometer. “Dat record dateerde van zo’n 20 jaar geleden. Het was dus tijd dat dat wat scherper zou worden gesteld”, glimlacht hij. “Dat was zeker een extra motivatie voor mij. Ik wou tonen waartoe mensen met een beperking in staat zijn. Maar het hielp ook om andere mensen mee aan boord te krijgen. Ik zamelde een goede 5.000 euro in via crowdfunding en kreeg steun van het Fonds Emilie Leus en Fonds Filliers, twee organisaties die verkeersslachtoffers ondersteunen. Dat maakte het hele plan financieel haalbaar.”

Op 20 juni kwam hij samen met zijn Italiaanse vriendin Chiara aan in Anchorage. Twee dagen later vertrokken ze voor hun recordpoging, zonder te weten waar ze zouden stranden. Michiel met zijn handbike, Chiara op een gewone fiets, beladen met bagage. “Op een handbike kan je nu eenmaal niet veel bagage meenemen, dus daarvoor ben ik op haar aangewezen”, legt hij uit. “Zij draagt onder meer onze slaapzakken, onze tent en ons slaapmatje – eigenlijk alles wat we nodig hebben om in ‘the middle of nowhere’ zelfvoorzienend te kunnen leven.”

Het voelde inderdaad een beetje ‘the middle of nowhere’, die eerste weken. “In de omgeving van Alaska en Noord-Amerika zie je amper een mens”, glimlacht Michiel. “Wat me vooral is bijgebleven, is de prachtige natuur, met vele heuvels, bergen en bossen. Het was best zwaar in den beginne, zeker bergop, wanneer we door de Canadese Rocky Mountains moesten. Ik zat ook nog niet helemaal in het juiste ritme. Maar dan is het een kwestie van je tempo wat aan te passen en je tijd te nemen. We doen dit tenslotte niet om ter snelst.”

Van dag tot dag

Michiel en Chiara zijn zo goed als dagelijks de baan op. Ze geven zichzelf één rustdag per week. Overnachten doen ze vooral op kampeerplaatsen of al couchsurfend. “De laatste maand zitten we in een meer zuidelijk stuk van de V.S. en komen we onderweg meer andere fietsers tegen. Dat is heel leuk. Je raakt aan de praat, deelt ervaringen en maakt connecties. Eigenlijk is het nu niet louter een project meer, maar ook een levensstijl. Het is een beetje zoals thuis, maar met dat verschil dat je onderweg bent op de fiets. Je leeft van dag tot dag en van plek tot plek.”

Dit weekend vertoeft het koppel in San Francisco in Los Angeles. Ze hebben ongeveer 6.000 kilometer achter de rug. Dat wereldrecord is dus al ruim in orde. Michiel is terecht trots: “Het is moeilijk onder woorden te brengen wat het betekent om iets te kunnen verwezenlijken waar geen mens ooit in is geslaagd. Dit is nu al het zotste avontuur dat ik ooit heb ondernomen. Maar we willen nog veel verder doorgaan. Niet alleen tot Los Angeles, zoals het oorspronkelijke plan was, maar ook nog verder zuidwaarts. We willen een record vestigen dat niet zomaar snel weer verbroken zal kunnen worden.”

Sequoia’s

Het koppel denkt zelfs al aan Zuid-Amerika. “Tja, we hebben gewoon nog geen zin om te stoppen”, lacht Michiel. “Nu we zo dicht tegen de Mexicaanse grens zitten, lijkt het ons jammer om niet verder te gaan. Eens we verder trekken richting Zuid-Amerika, gaat het opnieuw een heel andere ervaring worden. De voorwaarde voor het wereldrecord is dat je jezelf in één continue lijn verplaatst, zonder onderweg de trein of de wagen te nemen. Zoals we ons nu voelen, is het te aanlokkelijk om niet nog minstens een paar 1.000 kilometer verder te doen.”

“Lichamelijk zijn we er alleszins zeker toe in staat. Het voelt alsof mijn lichaam veel sterker is geworden dan in het begin. Toen kon ik me na een dag handbiken een hele avond uitgeput voelen. Nu ben ik ‘s avonds bij wijze van spreken één minuutje kapot en kan ik daarna weer verder. Het lichaam recupereert veel sneller. Maar ook de prachtige natuur houdt ons gaande. Onlangs zijn we langs Redwood gereden, een nationaal park dat de oudste bomen ter wereld herbergt: gigantische sequoia’s van 2.600 jaar. Dat zijn taferelen die je nooit meer vergeet.”

De tocht van Michiel is te volgen via Facebook en YouTube.