Ellen Salens is pesterijen van de judofederatie beu. ‘Alles draait om politiek. Ik stop ermee.’

WILRIJK – Neen, het was niet de bedoeling dat u dit interview vandaag hier zou lezen. Het was de bedoeling dat het later zou verschijnen maar er was nieuws. Groot en triest nieuws tegelijk. De judofederatie organiseerde vanochtend, in de Topsportschool in Wilrijk, een Meet and Greet met de judoka’s die vanaf aanstaande donderdag tot en met zondag zullen deelnemen aan het EK in Zagreb. Ellen Salens is daarbij maar ze wilde ook iets vertellen. ‘Hetgeen ik nu ga zeggen weten enkel Koen Sleeckx, de technische directeur Topsport, en een paar van mijn vriendinnen.’ Ons gesprek startte bij het komende EK maar toen zag ik al: Ellen was tegen de tranen aan het vechten.

‘Ik hoop dat ik klaar ben voor het EK. Ik heb wel een beetje last aan mijn tussenribspier. Daardoor kan ik niet echt uithalen met grote technieken. Wanneer ik iets moet doen met rotaties dan doet dat pijn. Ik zal op het EK moeten vechten op adrenaline en met wat taping. Verder kan men er niks aan doen omdat die spier heel traag geneest. Je gebruikt ze om te ademen.’

‘Wanneer je goed gekwalificeerd staat dan kan je een EK meedoen als voorbereiding op de Olympische Spelen. Voor anderen wordt dit kampioenschap wel een hoofddoel. Het is heel bizar dat men op twee maanden van de spelen ook nog een wereldkampioenschap organiseert. Dat was vroeger nooit het geval. In geen enkele andere sport gebeurt zoiets.’

‘Vorig seizoen had ik een heel slecht jaar. Mentaal en fysiek viel ik door de mand. Ik zat absoluut niet goed in mijn vel. Dat zag je ook op de mat. En ik heb er ook uit geleerd dat je mentaal echt wel 100 procent moet zijn wil je aan competities deelnemen. Al van bij de jeugd was ik iemand waar men veel verwachtingen in had. Maar dan begint het: je neemt deel aan een EK, een WK, de Masters,… Dat bewijst dat je tot de beteren behoort maar een vijfde plaats op een Grand Prix, een zevende plaats op een Grand Slam: daar word je niet vrolijker van. Je valt immers net naast de medailles. Je moet echter ook altijd zien van waar je komt. Het kan altijd beter.’

‘Het jaar voordien heb ik wel voldoende gepresteerd. Maar toen veranderde ik van trainer en dat vergde een hele aanpassing en het verliep niet altijd even vlot. Op dat moment leg je jezelf veel druk op. Ik ben eruit geraakt dankzij de hulp van een psycholoog. Maar ik heb ook voor mezelf alles op een rijtje gezet. Ik heb mijn privéleven aangepast. Vervolgens ben ik dan stilaan weer naar boven proberen te klimmen. Zoiets is veel belangrijker dan een fysiek probleem want iedere judoka heeft altijd wel iets. Ik kan trainen en ik kan vechten met pijn. Anders was ik hier niet geweest.’

‘IK BEN UIT HET PRESTATIEPROGRAMMA GEGOOID. DAT HEEFT HEEL VEEL PIJN GEDAAN’

Voor de Olympische Spelen liet Ellen in de kranten optekenen: ‘Parijs? Dat moet.’ ‘Dat idee heb ik ondertussen geschrapt. Na het EK stop ik. Ik ben uit het prestatieprogramma gegooid. Dat heeft heel veel pijn gedaan. En dat doet het nog steeds. Wie zoiets beslist weet ik niet. Iemand binnen de federatie, maar wie? Wanneer je dan ziet dat het bij anderen ook niet draait en dat die wel volop ondersteund worden dan begin je je toch vragen te stellen. Maar goed. Je moet altijd kijken naar jezelf maar toch. Makkelijk is het niet. Vorig jaar viel ik er net uit voor de Masters. Maar dan hoor ik dat ze me sowieso niet gingen sturen. Daardoor verlies je 200 punten. En dat is heel moeilijk om te aanvaarden. Daardoor maakte ik ook geen enkele kans meer om er in Parijs bij te zijn en nog eens vier jaar op een Spartaanse manier leven, dat kan ik niet meer opbrengen. Ik was sowieso zinnens om te stoppen na de Spelen. Ik word 28 in december. Om er dan nog eens vier jaar bij te doen, zeker in de -48-categorie, was een te grote opgave. Het steeds maar moeten vermageren om onder dat gewicht te geraken is niet langer haalbaar. Aan het begin van een voorbereiding weeg je zes kilo teveel en dan moet je ervoor zorgen dat je op de ochtend van je competitie precies onder de 48 zit. Doordat je ouder wordt, verandert je lichaam ook. Dat zijn allemaal factoren die een rol spelen. Dus aan een deelname aan de Spelen van Los Angeles in 2028 heb ik nooit gedacht.’

‘Sport is politiek. Ik besefte maar al te goed dat de resultaten tegenvielen maar ik moest me telkens opnieuw bewijzen. Ik deed dat ook maar er stonden anderen in mijn weg. Dat is jammer. Toen ze besloten hadden om mij eruit te gooien heb ik tegen Koen Sleeckx gezegd dat ik mijn carrière zou willen afronden op het EK. Ik heb er dan ook alles aan gedaan om me hiervoor te kwalificeren. Ik heb er geen moment aan getwijfeld dat het me niet zou lukken. Voor mij is dit een manier om mijn carrière af te sluiten. Gaat het goed: des te beter, gaat het niet goed: dan is het ook maar zo. Voor mij zit er geen druk meer op.’

‘Na het EK ga ik werken en voorlopig even niet meer op de judomat komen. Daarvoor ben ik te emotioneel. Ergens wil ik wel de ervaring die ik heb meegeven aan anderen. Ik ga werken in de zaak van mijn papa. Die heeft een bistro in Beernem en ik help hem al een aantal jaar. Je kan immers niet naar een werkgever stappen en zeggen dat je drie weken naar Japan gaat. Bij hem kon dat wel.’

DE BELGISCHE SELECTIE VOOR HET EK:

VROUWEN: Ellen Salens en Lois Petit (-48 kg), Amber Ryheul (-52 kg), Mina Libert (-57 kg), Alessia Corrrao (-63 kg), Gabriella Willems (-70 kg) en Vicky Verschaere (-78 kg).

MANNEN: Jorre Verstraeten (-60 kg), Jarne Duyck (-81 kg), Sami Chouchi (-90 kg) en Toma Nikiforov (-100 kg).

Gabriella Willems en Sami Chouchi waren vanochtend niet aanwezig in Wilrijk. Matthias Casse was er wel. Hij zal echter niet deelnemen aan het EK. Zijn parcours naar de Olympische Spelen loopt via het WK en het EK past niet in de voorbereiding. Hij reist wel mee naar Zagreb als sparring partner.

Later deze week kan je op deze website nog andere interviews lezen.

Op het EK is ook een Belgische scheidsrechter aanwezig: Heather Loontjens.

Het EK judo wordt niet uitgezonden op een Vlaamse tv-zender.

Edwin MARIËN

 

 

Visits: 421