Achtste G-Happening van Victory Hockey Club lokt 100 spelers naar Edegem

EDEGEM – Vanochtend vond de achtste G-Happening plaats van Royal Victory Hockey Club op haar velden in Edegem. In het totaal namen een 100-tal G-hockers deel, van Wellington, Vrijbroek, Rasante, Pingouin, Aalst, Antwerp, Mol, Braxgata, Mechelse, Brugge, Keerbergen, Dragons en uiteraard Victory. Victory is al jaren een voortrekker van G-hockey in Vlaanderen en België. De eigen Victory Wanderers zijn één van de pilaren van de club.

Joost Van de Pontseele, coördinator van G-hockey bij Victory (op de foto met sportverantwoordelijke Ines De Ridder): ‘De bedoeling van dit tornooi is dat we alle hockeyers uit Vlaanderen, Brussel en Wallonië met een mentale beperking uitnodigen omdat er verschillende clubs zijn die maar vier-vijf spelers hebben. Daarom noemen we dit ook een happening en geen tornooi.’

‘We dromen van een competitie maar daar staan we ver af. Wij hebben hier op Victory 30 leden maar we hebben acht, negen niveaus. Het is heel moeilijk om voldoende spelers te vinden die eenzelfde niveau halen. De kracht van deze happening is dat iedereen welkom is, ook al zijn er clubs die maar drie of vier spelers kunnen afvaardigen.’

‘Iedereen krijgt de gelegenheid om hier te hockeyen. We vragen vooraf om het niveau van elke speler apart aan te geven. Dan kunnen ze samen met spelers van hetzelfde niveau oefeningen doen en nadien een wedstrijdje spelen. Dat gaat dus over de clubgrenzen heen. Voor velen vraagt dit een sociale vaardigheid, die hen kan helpen.’

‘Dit is eigenlijk een uniek concept. De initiatieven hangen af van club tot club. We proberen af en toe op zondag eens een andere ploeg uit te nodigen voor een wedstrijdje maar wij zijn de enige club die iedereen uitnodigt. We hebben dat dit weekend gedaan omdat er nog geen jeugdcompetities zijn. Je moet over velden kunnen beschikken.’

‘Dat is het moeilijkste: een goede plek vinden op de kalender. Ik droom ervan dat de bond één zondag per maand ergens een terrein vrijmaakt waar de G-spelers aan de slag kunnen. Vanzelf gaat het niet komen. Verschillende sportclubs vissen allemaal in dezelfde vijver. We hebben bijvoorbeeld spelers die G-basket spelen.’

‘Dat is veel bekender. Ook G-voetbal is dat. Ik vraag me wel af waar onze mensen met een mentale beperking zitten. In Nederland is hockey uiteraard meer een nationale sport. Maar daar hebben ze een competitie met 80 clubs. Ze hebben er zelfs hockey voor blinden waarbij in de bal een belletje zit.’

‘Het is zeker niet zo dat elke club een G-ploeg moet hebben. In Vlaanderen zijn er een twintigtal clubs die een G-werking hebben. Jammer genoeg heb ik geen respons gekregen vanuit Wallonië. We hebben wel twee clubs uit Brussel die hier aanwezig zijn. Ik vrees dat dit iets typisch Belgisch is.’

‘Wanneer er in Wallonië G-happenings worden georganiseerd worden wij niet uitgenodigd. Dat vind ik jammer. Want het is niet zo dat we met oneindig veel zijn. Op Victory is G-werking één van de drie basispijlers naast topsport en amateursport. Wij zijn er in 2011 mee begonnen.’

‘ONZE ZOON HEEFT HIER ZIJN VRIENDEN. WIJ VORMEN EEN FAMILIE.’

‘We trainen bewust op een woensdagnamiddag. We trainen van 17.30 uur tot 18.30 uur tijdens de andere jeugdtrainingen zodanig dat er een contact is. Mijn zoon is er van het eerste uur bij. De eerste drie, vier weken vroeg men zich af wie wij waren en wat er gebeurde. Maar na vijf weken kwamen ze met onze kinderen highfiven. Via de sport gaat integratie veel makkelijker.’

‘Ikzelf organiseer de trainingen. Ik heb gelukkig trainers die het werk op het veld doen. Onze spelers komen uiteraard niet alleen uit Edegem. Wijzelf wonen bijvoorbeeld in Schoten. Toen ze er hier in 2011 mee begonnen wou Thomas hockey komen spelen. We zitten uiteraard telkens met die verschrikkelijke Antwerpse ring maar je doet dat voor je kind.’

‘Brasschaat of Antwerp zou voor ons dichterbij zijn maar dat we een transfer gaan doen kan ik aan mijn zoon niet uitleggen. Hij heeft hier zijn vrienden. We vormen één grote familie. Wij hebben het geluk dat heel veel ouders bij de werking betrokken zijn. Wij kunnen al eens tegen mekaar zagen over een gelijkaardig probleem.’

‘Wij vinden gehoor. Antwerp bijvoorbeeld heeft heel veel jongeren die uit een instelling komen. Daar kan je bijna niks voor organiseren tijdens het weekend. Zij trainen op een maandagavond. Dan zijn ze makkelijk met vijftien. Er zijn er die zelfs met de fiets vanuit hun instelling naar Sint-Job komen. Maar in het weekend zit iedereen verspreid.’

‘De minimumleeftijd om mee te doen is bij ons acht jaar. Er is geen maximumleeftijd. Het verschil in leeftijd uit zich niet meteen op het veld. Ploegen worden samengesteld volgens de mentale beperktheid van de spelers. Mijn zoon is er 30 maar die leeftijd zou je hem niet geven. Hij is wel supersociaal. Net zoals iedereen kijkt hij echt wel uit naar die woensdag.’

‘Je hebt veel jongeren met een autismespectrumstoornis. We hebben duidelijk gezegd dat er geen trainingen zouden zijn tijdens schoolvakanties. Voor sommigen ligt dat al moeilijk. Voor een autist is het het gemakkelijkste dat zijn ritme niet wordt doorbroken. Wij beginnen te trainen halfweg september en we gaan door tot mei.’

‘Dat vraagt een engagement van vier, vijf trainers. Het zijn niet de gemakkelijkste kinderen die zij moeten begeleiden maar je krijgt er heel veel van terug. Onze trainers zijn allemaal ex-spelers of sympathisanten van de club die dit project mee wilden opstarten.’

Edwin MARIËN

Foto’s EM & Victory Wanderers

 

Views: 108