William Bertels is al 70 jaar lid van 100-jarige visclub ‘De Rode Vlim’ uit Turnhout

TURNHOUT – Vanavond ontving Jan Van Otten (Vooruit), schepen van sport, de vijftien leden van ‘De Rode Vlim’, één van de zes visclubs in Turnhout. Zij bestaan immers 100 jaar. Eén van de vissers, William Bertels (78), voormalig voorzitter, is al 70 jaar lid. Hij was dan ook de ideale persoon om terug te kijken op de rijke geschiedenis van de club.

Bertels: ‘Mijn buurman was een heel goede visser. Ik was toen een bengel van acht jaar maar zijn verhaal boeide me. Op een dag besloot ik om mee te gaan vissen.’

‘We visten op het Kasteel met 100 man in de voormiddag en 100 man in de namiddag. Ook dankzij mijn vader – die eveneens lid was van de club – ben ik blijven vissen.’

‘Ik heb altijd mijn lidgeld betaald. Er waren periodes, bijvoorbeeld wanneer je verkering had, dat het goedkoper was. Elke maand kwam er een bode aan huis om het lidgeld te ontvangen.’

‘Later betaalden we per jaar. Op dit moment betaalt een lid 35 euro.’ Vanavond werd William gepromoveerd tot erelid en één van de privileges is dat hij vanaf nu geen lidgeld meer hoeft te betalen.

‘Tegenwoordig leggen wij een vijf euro uit om te vissen. Dat kan variëren naargelang de vijver waarop we vissen. We hebben zelf 25 jaar een put gehad. We hadden daar een kantine.’

‘Mijn vrouw en haar vriendin runden die. De opbrengsten dienden om vis te zetten en de huur van de put te betalen. We nodigden ook andere clubs uit. We deden er nachtwedstrijden, een barbecue,… Kortom, het ging er altijd gezellig aan toe.’

‘Momenteel zijn we nog met vijftien man die nog steeds tegen andere clubs uitkomen. Uiteraard is het niet meer zoals vroeger. Toen ging we naar het Antwerpse vissen, naar Brecht, naar Brasschaat,… Dankzij de oude garde ben ik in de club gebleven.’

‘We hebben heel goede tijden gekend maar ook mindere momenten. Op een bepaald ogenblik waren we nog maar met zijn vieren. Dat was twintig jaar geleden. Maar kijk, op dit moment zijn we één van de grootste visclubs in Turnhout.’

‘We hebben goede vissers. Iemand heeft in Engeland ooit een auto gewonnen. Ikzelf heb aan een wedstrijd in Canada meegedaan.  Die competitie duurde zes weken. Een neef van mijn vrouw woonde ginder.’

‘We waren er op vakantie en we namen deel aan de wedstrijd. Door verstrooidheid hadden we echter geen ticket genomen. De wedstrijd vond plaats op het immense Ontario-meer.’

‘Op acht plaatsen gingen ze het meer op. We moesten vissen op een diepte van 30 meter. De bodem lag nog tien meter lager.  Ze hadden ons verteld dat je daar de grootste zalm zou vangen. Ik ving een zalm van 1,03 meter, die 31,5 pond woog.’

‘De dagprijs alleen al was 1 100 Canadese dollar. Toen ik die vis schepte beseften we dat we niet ingeschreven waren. Daardoor zag ik de eerste prijs, een boot, aan mijn neus voorbijgaan. Daar heb ik meer dan een week van wakker gelegen.’

‘Ik vis nog steeds graag maar hoor niet meer bij de besten. Alhoewel, veertien dagen geleden was ik nog de eerste aan het stadspark. Dat doet plezier. Dan denk ik: ‘ik ben er terug bij.’

Zoals de naam ‘De Rode Vlim’ doet vermoeden was er vroeger een link met de socialistische partij. ‘Toen we in de Volkswil zaten waren ging de club altijd achter de harmonie. We verkochten loten om de kas te spijzen. We lieten 1 000 loten drukken. Elk lid moest 30 loten verkopen. De rest verkocht ik, samen met Karel Broeckx.’ Maar dat is allemaal al lang geleden.

Edwin MARIËN

Views: 247