Van der Poel: ‘Weinig nut om deel te nemen aan een weg-WK in Afrika. Dan ga ik liever naar het WK mountainbike’

LEUVEN – De wereldtitelstrijd bij de mannen leek wel een herhaling van wat we gisteren bij de vrouwen hadden gezien. Ook nu draaide alles uit op een tweestrijd tussen Nederland en België en ook nu weerklonk na afloop het Wilhelmus. Mathieu van der Poel – uiteraard de gedoodverfde favoriet – haalde het voor Florian Vermeersch. Alleen, dit keer draaide het niet uit op een spurt met twee. VDP gooide zijn vluchtgezel op dertien kilometer voor het einde overboord. Het brons ging naar Quinten Hermans. Voor Van der Poel is het zijn achtste wereldtitel ‘overall’.

Na 70 kilometer ging Van der Poel al alleen aan de haal. Het leek wel of hij een ‘Pogacarke’ wou doen. Hij ontsnapte toen uit een kopgroep van zeven maar werd uiteindelijk vlug bijgehaald. Vervolgens geraakten zestien renners voorin, waaronder ook Toon Aerts. Met  nog 60 kilometer voor de boeg waagde Van der Poel het opnieuw. Dit keer kreeg hij Swift mee in het wiel. De groep werd vervolgens in twee gesplitst en Toon Aerts diende af te haken. De laatste ronde ging in met zeven leiders maar op 40 kilometer van de finish gingen Van der Poel en Vermeersch ervandoor. Met nog dertien kilometer te gaan vond VDP het welletjes en snelde hij probleemloos naar de zege.

Van der Poel: ‘Deze trui was een grote uitdaging voor mij. Het was een doel, zowel voor mij als voor de ploeg, en dat al vanaf het begin van het seizoen. Ik ben blij dat het gelukt is. Het is leuk om een nieuwe regenboogtrui toe te voegen aan mijn collectie en dit keer in een andere discipline. Ik ben heel blij met deze. Je heb kunnen zien hoe deze wedstrijd hier in België leefde. Het was een unieke kans om deze koers te rijden. Ik ga nu zeker niet zeggen dat dit de belangrijkste titel ooit was maar het is gewoon leuk om het seizoen op deze manier te kunnen beëindigen. Ik wilde de race zo hard mogelijk maken. Het parcours was immers best lastig. Ik denk dat ik de juiste tactiek heb gevolgd. Wanneer we de plaatselijke ronden waren ingegaan met een grote groep dan had ik best in de problemen kunnen geraken. Daarom heb ik alles gegeven. Toen Florian ging en ik me bij hem voegde werkten we zeer goed samen. Het was een zware wedstrijd maar ik heb er hard van genoten.’

‘Mijn benen deden pijn maar toch heb ik mijn best gedaan om een spurt met twee te vermijden. Je weet nooit hoe zo’n sprint uitdraait, zeker niet op een gravelfiets. Ik heb dan toegeslagen op het moeilijkste stuk van de omloop. Gravel is populair aan het worden. Ik doe het zelf ook heel vaak. Ik ga eerst hiervan genieten . Ik weet nog niet of mensen mij in deze trui zullen zien. Want daarvoor moet ik naar Amerika.’

‘Gravel heeft iets charmant. Je kan die lus door het station omschrijven als een circusnummer maar de organisatoren moeten nu één keer op zoek naar aantrekkelijke mogelijkheden om de ene gravelstrook met de andere te verbinden. Je kan niet verwachten dat je hier 100 procent gravel hebt zoals in Amerika. Het is een beetje een combinatie van beide werelden. Het is een zwaar seizoen geweest en ik ben blij dat ik op een hoogtepunt kan stoppen. In België zal deze sport nooit groter worden dan het veldrijden maar gezien de populariteit in Amerika kan het wereldwijd wil iets worden. Je ziet dat het daar enorm onder de renners leeft. Deze opdracht kan je niet vergelijken met een klassieker. Dit is echt een individuele discipline. Je moet continu vooraan zitten en oplettend zijn om niet lek te rijden want dat is echt dodelijk.’

‘Ik heb nu wereldtitels behaald op de weg en in het veld. De piste zie ik niet meteen zitten. Een mountainbiketitel zou ik er wel graag aan toevoegen maar dat is iets voor later. Misschien wel in 2025. Wie weet? Dat ligt er misschien aan hoe ik het seizoen kan indelen. Ik weet niet of het veel nut heeft om naar Afrika te gaan voor het WK op de weg. Dan kan ik misschien beter het WK mountainbike erbij nemen. ‘ Zet het nu al maar in uw agenda: het WK mountainbiken vindt volgend jaar begin september plaats in Zwitserland.

TOON AERTS: ‘HET LASTIGSTE WAT IK OOIT GEDAAN HEB’

Toon Aerts finishte nog net in de top tien. Indien we Van der Poel niet meerekenen finishte hij als eerste renner uit de provincie Antwerpen op 3’47”. Dit is het lastigste wat ik ooit gedaan heb. Ik denk dat het te vergelijken is met een klassieker op de weg al heb ik die nog nooit gereden. Maar dit moet zeker in de buurt komen. Je moet het maar eens vragen aan de renners die beide dingen combineren. Dit was mijn derde gravelwedstrijd ooit maar deze haalde toch wel een hoger niveau dan de andere. In Valkenburg zat ik een hele dag met overschot. Het BK was ook wel lastig maar dit is nog een paar niveaus hoger.’

‘Toen Mathieu was weggereden zijn we daar met een groepje kunnen achter springen. Bij de doortocht aan de aankomst had ik door dat ik deel uitmaakte van een sterk geheel. Maar toen kwamen er een heleboel renners terug en voelde ik me stilletjes leeg lopen. De eerste beklimming van de Zoete Waters ging mijn petje te boven. We wisten niet welke achterstand we hadden op de groep Stuyven. Er waren geen oortjes. Wanneer je in de materiaalpost passeert is het ook hectisch, net zoals tijdens de bevoorrading. Je weet dus echt niets van de koerssituatie. Op een vijftal kilometer voor de aankomst riepen ze dat we kort zaten op de groep voor ons maar daar waren we op dat moment niet meer mee bezig.’

‘We koersten enkel onder ons. We waren in het begin nog met een groep van vijftien man en op het laatst bleven met vijf over. Het was een koers in de koers met als inzet een top-tien-plaats. In principe heb je niet elke bevoorradingspost nodig want er zijn er echt genoeg. Je zal dus niet zonder drinken vallen. Maar je moet wel zorgen dat er in elke post wielen staan. Het was moeilijk om van post naar post te rijden in die drukte. Gelukkig hadden we genoeg mensen ter beschikking. Ik denk dat ik een klein beetje lucht ben verloren in mijn achterband maar het gaatje is vanzelf dichtgegaan. Volgende week wacht de veldrit in Beringen. Tijdens het eerste uur heb ik heel wat crossers gezien. Het tweede uur wat minder. Dus dat stemt me wel gelukkig. Maar het is wel een heel andere inspanning en ik denk dat er veel veldrijders hebben afgehaakt met het oog op zaterdag terwijl dit voor mij een doel op zichzelf was.’

LAURENS SWEECK: ‘NU FOCUSSEN OP SUPERPRESTIGE EN WERELDBEKER’

Laurens Sweeck had af te rekenen met pech. ‘Nog vrij vroeg in de wedstrijd vielen een aantal renners plots voor mij. Vervolgens lag ik ook tegen de grond. Ik heb de opgelopen ie achterstand niet meer kunnen goed maken. Ik zat op de ‘rek’ en dat kon ik niet meer houden. Op dat moment zit je niet meer in de wedstrijd dus ik weet niet wat er allemaal gebeurd is. We vormden nog wel een mooie groep, die in het begin nog echt groot was en die stilaan kleiner en kleiner werd. Dat vond ik niet erg want dan konden we nog wat snelheid maken.’

‘Ik vind gravelwedstrijden wel plezant. Dit is misschien een a-typische gravelrit. De snelheid lag overal vrij hoog. In Houffalize bijvoorbeeld heb je veel meer hoogteverschil. De groepen zijn veel kleiner. Je kunt minder in het wiel zitten en profiteren waardoor je sneller man tegen man komt te staan. Volgende week begin ik aan het veldritseizoen. Het is een beetje een vraagteken waar ik sta. Ik ga me focussen op de Superprestigewedstrijden en de Wereldbekermanches.’ De eerste wedstrijd zaterdag in Beringen is een Exact Cross.

Edwin MARIËN

 

 

Views: 94