Okan Oxaco Volley groeide uit van wat recreatieve ploeg tot een volwaardig team

BORGERHOUT – Afgelopen vrijdag werden grote en kleine helden gehuldigd tijdens het Gala van de Gouden Reuskens in Borgerhout. In de meeste steden, gemeenten en districten worden er aparte verkiezingen gehouden om de plaatselijke sportfiguur te bekronen. In Borgerhout doet men dat anders.

Het Gala van de Gouden Reuskens is een feest dat het levendige Borgerhout belichaamt in al haar facetten. Mensen uit alle sectoren die zich inzetten om van Borgerhout een mooiere plek te maken, worden samen in de bloemetjes gezet. In De Roma kwamen 100 genomineerden samen voor acht uiteenlopende categorieën. Een jury koos de winnaars. In de categorie BorgerBende, topteams, ging de trofee naar de Okan meisjes Oxaco Volley.

De droom van volleybaltrainer Erkut Gülhan  werd in 2024 werkelijkheid: zijn groep anderstalige nieuwkomers vormde voor het eerst een competitieploeg en won zelfs meteen haar eerste wedstrijd.

Al jaren geeft hij recreatieve trainingen aan meisjes van twaalf tot achttien jaar die geleid worden vanuit het OKAN-onderwijs (anderstalige nieuwkomers). Voor hen is aansluiten bij een sportclub moeilijk doordat de club vaak een ledenstop heeft en omdat zij een sporttechnische achterstand hebben. Dankzij zijn traject konden ze toch de stap naar competitie zetten. Ondertussen blijven de recreatieve trainingen verder gaan en worden ze zelfs uitgebreid, zodat nog meer jongeren volleybal kunnen ontdekken, recreatief of in competitie.

Gülhan streek iets meer dan twintig jaar geleden vanuit Turkije neer in ons land. Hij werkt in Sint-Eduardus in Merksem, het district waar hij ook woont. ‘Ik speelde zelf volleybal in Turkije. Toen ik hier belandde bleef ik mijn sport beoefenen maar op een recreatieve manier, bij Sveka Schoten. Ik ben na iets meer dan een jaar moeten stoppen omwille van rugproblemen.’

‘Ik wou wel betrokken blijven bij volleybal en wilde trainer worden. Tien jaar geleden ben ik dan bij Atlas (zij werken rond diversiteit en meertaligheid en zijn gevestigd in de Carnotstraat, EM) geweest en vroeg hen hoe ik aan een diploma kon geraken. Zij vroegen mij of ik met hen wou werken.  Ik ben begonnen met trainingen te geven in Park Spoor Noord aan zeven- tot negenjarigen die op recreatieve basis kwamen volleyballen. Dat was in het kader van Buurtsport.’

‘In het begin was dat geen succes. Het eerste jaar kwamen er soms maar drie kinderen opdagen. Ik ben blijven volharden en stap voor stap groeiden we uit tot een groep van 60-70. Iedereen die kwam vond het leuk en bracht een vriend of vriendin mee. Daarop vroeg  Margot De Maeyer van Buurtsport mij om ook trainingen te geven aan twaalf- tot achttienjarigen. Ik vond dat een heel goed idee. 80 procent van de deelnemers waren meisjes die uit het buitenland kwamen. En ook dit wat een succes. We waren met zo’n 25.’

‘NIET ALEEN EEN VOLLEYBALPLOEG, OOK EEN GROEP VRIENDINNEN’

‘Vervolgens groeide het idee om onze werking uit te breiden naar andere plekken. Zo zijn we begonnen op de stedelijke basisschool in de Quellinstraat. Dat was een geweldig succes. De zaal was vlug veel te klein. Ondertussen hadden we al wel begrepen dat onze werking bijna uitsluitend insloeg bij meisjes. Ze waren met zoveel dat we aparte groepen moesten maken. We hadden een groep met beginners en een groep voor gevorderden. Steeds meer meisjes begonnen me te vragen om in een club te spelen. Maar vaak was het Nederlands een hinderpaal. Veel van hen kwamen op die manier vlug terug bij ons terecht.’

‘In 2023 kwam ik in contact met Brabo in Deurne. Zij wilden met een recreatief meisjesteam beginnen. We trainden er op donderdag van 17 uur tot 18.15 uur. Maar Brabo is op en top professioneel dus niet voor alle meisjes was dit een goede oplossing. Daarop heb ik opnieuw contact opgenomen met Margot. Ondertussen hadden we er al enkele goede krachten bijgekregen, onder meer een meisje van veertien jaar dat uit Oekraïne was gevlucht en een uitstekende speelster was. Momenteel is zij teruggekeerd naar haar land maar ze gaat me een berichtje sturen indien ze opnieuw naar hier zou komen.’

‘Ik zat ondertussen al met een 80-tal meisjes en ik wou beginnen met een eigen, grote, club. Ik had ook al voldoende meisjes om in competitieverband uit te komen. Een paar maanden later belde Margot me terug. Ze had contact gehad met Erik Vleugels (links op de foto hierboven naast Erkut Gülhan, EM) van Oxaco. In september konden we onder hun vleugels deelnemen aan de competitie. We zijn echt goed bezig. We spelen in derde met een vijftiental meisjes tussen de dertien en zeventien jaar. We komen dus uit bij de U17.’

‘Momenteel staan we als zesde gerangschikt in een reeks met tien ploegen. We hebben vijf wedstrijden gewonnen en acht verloren. Niet slecht, vind ik, want heel wat van onze tegenstanders spelen al jaren met elkaar, terwijl het voor ons nog altijd het eerste seizoen is. Ik heb zeker drie meisjes die hogerop mee kunnen. Hen ga ik een aparte training geven.’

‘Mijn selectie is bijzonder multi-cultureel met speelsters uit onder meer Portugal, Brazilië, Turkije, Roemenië, de Dominicaanse Republiek, Venezuela, Oekraïne,… In principe gaan ze ook hier blijven op uitzondering van één Portugese die mogelijk terugkeert naar haar land omdat haar papa ziek is. Onder elkaar praten we Nederlands. Vermits ze dat ook op school doen, vormt de taal niet echt een probleem. Een drietal meisjes zijn trouwens hier geboren. Alle speelsters willen bij ons blijven. Zij vormen niet enkel een ploeg, maar zijn ook een vriendinnengroep. Iedereen spreekt van nature een andere taal, iedereen heeft een andere cultuur maar bij ons vormen ze één geheel.’

‘We trainen op dinsdag van 18.30 uur tot 20 uur en op donderdag van 20 uur tot 21.30 uur in Borgerhout. Onze thuiswedstrijden spelen we op zondag om 14 uur in Boechout. Het is voor sommige meisjes niet evident om daar te geraken. Vorig weekend bijvoorbeeld speelden we in Zoersel. De meeste van de meisjes hebben zelf geen vervoer. Ikzelf neem vier meisjes mee met mijn auto en gelukkig is er een ouder die dat ook doet. Anderen komen dan weer met de bus of met de tram. Iedereen doet zijn best om er te geraken. Het is nog niet gebeurd dat we met te weinig waren. Sommige clubs moeten al eens forfait geven omdat ze niet genoeg speelsters hebben. Bij ons is dat nooit het geval. Ook al moeten sommigen ervoor zorgen dat ze op eigen kracht in bijvoorbeeld Essen geraken.’

‘Een aantal van de Oekraïense meisjes wonen op Linkeroever. Het zijn echte talenten van dertien jaar. Maar het probleem is dat het niet evident is om vanuit Linkeroever naar Borgerhout te komen om te trainen. Daarom hoop ik dat we misschien ook in die buurt een werking kunnen opstarten. Mogelijk kunnen we er beginnen met sportweken. Het is iets waar ik nog moet over nadenken.’

‘Margot loopt al wel met plannen rond om ook in Antwerpen Zuid – tussen Hoboken en Berchem – met volleyballessen te starten. Misschien lukt dat volgend jaar.’

Edwin MARIËN

Foto’s Oxaco

 

Views: 525