Vlaams Sportpersbond roept Jan Vertonghen uit tot Vlaamse Reus
AALST – Anderlecht-aanvoerder Jan Vertonghen kreeg vanavond in de Heilig Hartkerk in Aalst de Vlaamse Reus overhandigd, dat is de onderscheiding van de Vlaamse Bond van Sportjournalisten (VBS) voor de Vlaamse sportfiguur van het jaar. De 37-jarige Vertonghen kreeg, in aanwezigheid van zijn vrouw (de Amsterdamse theatermaakster Sophie de Vries) en zijn drie kinderen (Layla, Ilay en Dani Rob), een trofee van de hand van voormalig topjudoka Heidi Rakels.
De Vlaamse Reus is de onderscheiding waarmee de Vlaamse Bond van Sportjournalisten de Vlaamse sportfiguur van het jaar bekroont. Sinds de editie van vorig jaar zijn het niet meer de journalisten die stemmen, maar wordt de laureaat door een jury (het bestuur van de VBS) gekozen uit door de journalisten aangebrachte namen. Daarbij wordt niet alleen gekeken naar sportieve prestaties. Door aandacht te schenken aan mensen uit de sportwereld die een verhaal hebben of blijk gegeven hebben van een grote persoonlijkheid wil de Vlaamse Reus zich differentiëren van de andere grote sporttrofeeën van het land. Zo is Vertonghen al jaren – sinds zijn 100te cap bij de Duivels in 2018 – in de weer met zijn Jan Vertonghen Foundation. Daarmee wil hij een wereld creëren waarin elk kind zich bijzonder voelt. Zo worden er onder meer jaarlijks leuke activiteiten georganiseerd voor zieke, mindervalide en behoeftige kinderen. Vertonghen woont in Antwerpen Zuid, op een boogscheut van het Kiel.
De VBS reikte vrijdag ook twee prijzen uit voor sportjournalistiek. Als Sportjournalist van het Jaar is HLN-voetbaljournalist Niels Vleminckx de opvolger van Peter Vandenbempt. De prijs voor de Sportfotograaf van het Jaar ging naar Peter De Voecht (Photo News). Hij is de opvolger van de betreurde Yorick Jansens (Belga), in juni 2023 na een lange strijd tegen kanker overleden.
Vertonghen: ‘Of ik deze prijs als een afronding van mijn carrière zie? Dat is heel lastig, want ik voel mezelf nog heel erg voetballer. Ik ben supertrots. Ik ben hier heel blij mee. Kijk maar eens naar de erelijst: dat zijn allemaal sporters naar wie ik zelf opkijk en om daar tussen te staan, geeft een fantastisch gevoel. Zeker naar de wielrenners kijk ik op. De laatste was Remco (Evenepoel), met wie ik persoonlijk een goeie band heb. Ondanks zijn jonge leeftijd is hij echt al een icoon.’
Als recordinternational is Vertonghen al jarenlang een uithangbord van het Belgische voetbal. ‘Ik ben een trotse Belgische en Vlaamse sporter. Ik ben altijd heel fier geweest om voor mijn land te spelen. Verrast was ik wel. Ik ben pas de eerste voetballer op de erelijst. Blij verrast dus. Het doet ook wel iets dat het bij deze prijs niet alleen over het sportieve gaat. Mijn stichting ligt mij heel na aan het hart en ik ben blij dat het gewaardeerd wordt.’
‘Ik liep mijn huidige blessure op op de allereerste training na de korte winterstop. Ik had voordien een aantal groepstrainingen gedaan. Ik voelde mij ook goed. Op vakantie kon ik elke dag trainen. Ook op die bewuste 4 januari ging het goed. We deden een verdedigende oefening en bij een richtingsverandering bleef mijn voet steken in de grond. Ik wist onmiddellijk hoe laat het was, want ik heb al vergelijkbare blessures gehad. Dat was wel een klap. Eerst zag ik het ergste voor mij, want ik had echt iets voelen knappen. In dat geval had er een operatie moeten volgen. Dat was dus een echte rollercoaster. Uiteindelijk kwamen de berichten dat het tussen de zes en acht weken out zou zijn. Het gaat om een scheur in de ligamenten. Dat is gewoon pech, want mijn laatste enkelblessure dateert toch al van zeven à acht jaar geleden.’
‘IK HEB EEN PAAR KEER OVERWOGEN OM ERMEE TE KAPPEN’
Voordien hield de achillespees hem maanden van de velden. ‘Ik had eerder dan ook een terugval aan de achillespees verwacht. Het was natuurlijk heel erg lastig, want tijdens een revalidatie stel je jezelf doelen. Het doel was om van dit halfjaar nog het beste te maken. Op deze blessure staat een termijn en dat maakte het wel makkelijker voor mij. Als je goed revalideert, ben je erna ook wel gewoon terug. Met die achillespees heb ik zeven, acht of negen keer een terugval gehad en dat was wel echt moeilijk. Ik was heel erg bezig met de balans tussen mijn mentale gesteldheid en mijn verantwoordelijkheden als kapitein van de groep. Van die achillespees ben ik veel last beginnen te krijgen tijdens het EK, maar dat is niet het moment om aan de kant te gaan. Ik had gedacht dat het in de korte vakantie nadien wel zou beteren. Ik trainde vervolgens wel met de groep en speelde enkele wedstrijden, maar het ging echt niet. Het leek alsof er messteken in zaten. Nadien is er beslist om er even uit te stappen. Dan stel je jezelf veel vragen. Ik heb wel een paar keer overwogen om ermee te kappen. Na de zoveelste terugslag dacht ik: ik geef mezelf nog tot de winterstop. Als ik dan niet echt bij de groep zit, of toch in de buurt ervan, of geen beterschap voel, dan had ik mezelf voorgenomen om op vakantie na te denken en erover te praten met het gezin. Maar ik had weer geproefd van de groep en dus ging ik met een heel positief gevoel de vakantie in.’
‘Wil ik volgend jaar nog doorgaan? Dat wordt mij nu wel moeilijk gemaakt. Ondanks dat ik nog heel graag wil. Ik wil nog zo graag voetballen. Nu neig ik wel meer naar stoppen. Maar ik ken mezelf: als ik dit niet had voorgehad en zes hele goeie maanden had gehad, dan was ik misschien eerder geneigd om nog door te doen. Zo is er altijd wel iets dat je honger geeft. Ik heb wel het gevoel dat ik nog top kan zijn in de play-offs. In de trainingen die ik heb gehad, voelde ik wel dat ik er nog goed inzat. Ik voelde me echt ook heel goed. Ik wil mijn carrière kunnen afsluiten met het gevoel dat ik nog iets heb kunnen betekenen voor Anderlecht en mijn teamgenoten. Dat mijn familie en vrienden mij nog kunnen zien spelen. Het helpt wel dat ik nu in België zit. De mensen motiveren mij. Indien ik in het buitenland had gespeeld, zou het veel makkelijker zijn om er een punt achter te zetten.’
Over wat er ooit na zijn profcarrière komt, heeft Vertonghen wel al nagedacht. “Ik zie mezelf de komende jaren niet als trainer of assistent-trainer, ook al heb ik het nodige diploma. Ik heb niet de ambitie om coach te worden en ik denk niet dat die ooit zal komen. Ik denk wel heel graag over voetbal na, maar ik ben liever flexibeler met mijn tijd en ik ben ook te veel met andere dingen bezig. Het coachingsvak is waanzinnig, gezien de stress en de tijd die je erin steekt. Ik heb sportmarketing gestudeerd omdat ik het interessant vind hoe mensen daarover nadenken, maar het is niet dat ik nu plots op de marketingafdeling van Anderlecht zal starten. Ik heb al wel nagedacht over wat er na mijn carrière zal gebeuren: meer tijd steken in mijn Foundation en mijn familie. Gewoon eens een weekend naar zee of de Ardennen gaan. Een beetje sporten en ontdekken wat ik wil. Ik leg mezelf daarin echt geen druk op.’
De VBS reikte ook twee prijzen uit voor sportjournalistiek. Sportjournalist van het Jaar werd Niels Vleminckx van Het Laatste Nieuws. De prijs voor de Sportfotograaf van het Jaar ging naar Peter De Voecht van Photo News. (EM)
Views: 1
