Michael Valgren Andersen kan ook de allerbesten uit het peloton aan

Vis noch vlees, oersaai: het waren dikwijls predicaten die op de Amstel Gold Race werden gekleefd. Ook dit jaar bleef de wedstrijd lang gesloten al waren de renners zeer te spreken over het vernieuwde parcours, met nog meer bochten in de finale. De kopgroep, die al zeer vlug tot stand was gekomen, leek bijna stand te houden tot aan de eindmeet. Bij de eerste doortocht op de Cauberg, na amper 54 kilometer wedstrijd, reden ze al meer dan een kwartier voor de anderen uit. Net als in de Omloop Het Nieuwsblad trok de Deen Michael Valgren Andersen (26) aan het langste eind. Daar waar in de Vlaamse openingsklassieker de tegenstand niet meteen om naar huis te schrijven was, verschenen in Nederlands Limburg alle groten aan de start. Vluchtgenoot en oud-Gold Race-winnaar Roman Kreuziger werd tweede, Enrico Gasparotto – in 2016 de beste – derde.

De eerste vlucht kwam tot stand toen de renners, wanneer ze achterom keken, nog een kijk hadden op de skyline van startplaats Maastricht. Negen moedigen muisden ervandoor: de afscheidnemende thuisrijder Bram Tankink en zijn landgenoot en man-in-vorm Oscar Riesebeek, de Ethiopiër Tsgabu Grmay, Willie Smit, Matteo Bono, Lawson Craddock, Edward Dunbar,  Marco Tizza en onze landgenoot Preben Van Hecke. Leuk detail: de renner van Sport Vlaanderen – Baloise werd niet bijgestaan door zijn vaste sportdirecteur Walter Planckaert, maar door Hans De Clercq. Planckaert is immers al jarenlang de chauffeur van koersdirecteur Leo van Vliet.

Tankink diende als eerste te lossen op de Eyserbosweg met nog 37 kilometer voor de boeg, meteen het sein voor Roman Kreuziger om de wedstrijd echt op gang te trekken. Hij kreeg alle groten namen met zich mee. Hijzelf en Enrico Gasparotto schudden het felst aan de boom. Op de laatste beklimming van de Cauberg haalden zij de laatst overgebleven vluchters (Riesebeek, Grmay, Van Hecke, Craddock en Bono) bij. Het scenario veranderde voortdurend en topfavoriet Valverde toonde zich voor het eerst. Samen met  Sagan, Alaphilippe, Fuglsang, Valgren en Tim Wellens voegde hij zich bij de koplopers. Tijdens de laatste tien kilometer probeerde Riesebeek het zowaar opnieuw, met (jawel) Van Hecke en Fuglsang. Het regende nu aanvalspogingen, ook van teruggekeerde renners. Astana was numeriek in de meerderheid en dat rendeerde. Op twee kilometer voor het einde gingen Valgren en Kreuziger er vandoor. De anderen – inclusief Sagen – beloerden elkaar en de vogels waren gaan vliegen. Valgren – die twee jaar geleden tweede werd – won makkelijk de spurt met twee. Zijn seizoen mag op zijn minst geslaagd worden genoemd. Naast zijn twee klassieke overwinningen werd hij ook nog vierde in de Ronde van Vlaanderen. Uiteindelijk finishten twee Belgen bij top tien: Tim Wellens werd zesde, Jelle Vanendert tiende.

Uiteraard glunderde de winnaar tijdens de persconferentie. ‘Ik had niets te verliezen en ik wilde ook niet voor de tweede plaats rijden. Mijn bedoeling was dan ook om de anderen af te matten. Ik koerste al op deze manier in de Omloop Het Nieuwsblad en eigenlijk ook tijdens de Ronde van Vlaanderen, aan de zijde van Philippe Gilbert. Onze ploegtactiek vandaag was om zolang mogelijk te wachten. Ik pleegde dan ook overleg met Fuglsang. In de finale stond er heel veel wind op kop. Vandaar dat ik besloot om niet langer te wachten. Bij mijn eerste poging werd ik echter gecounterd door Tim Wellens. Maar ik gaf niet af en probeerde het een tweede keer. Daarbij had ik het geluk dat de anderen naar elkaar keken.’

STAGE IN EIGEN LAND

‘Na de Ronde van Vlaanderen trok Valgren naar huis in Denemarken. ‘Daar zat ik niet stil. Er waren dagen bij dat ik tot zeven uur trainde. Natuurlijk zou ik graag in de voetsporen treden van Philippe Gilbert, een man die alle soorten wedstrijden aankan. Maar laat ons realistisch blijven: ik ben geen veel-winnaar al heb ik een boel meer vertrouwen dan vorig jaar. Toen was alles nieuw: de fietsen, de entourage, de ploegmaats,… Nu heb ik me daaraan aangepast. Bovendien gaf de coach me erg veel vertrouwen. Daardoor begon ik aan deze race alsof het een WK betrof.’

Hij was – misschien normaal wanneer je de winnaar bent – ook zeer te spreken over de hertekende finale. ‘Supernice. De toeschouwers hebben spektakel gezien. Omdat er geen lange stukken meer waren waagden veel meer renners hun kans. Wanneer je weet dat de anderen je niet in beeld kunnen krijgen, dan ben je meer geneigd om offensief te rijden. Het deed me bijzonder veel plezier om te zien dat wij met ons team de wedstrijd kleurden. Het is ook geen toeval dat zoveel Deense coureurs het goed doen. De tweede plaats van Mads (Pedersen) in de Ronde van Vlaanderen werkte inspirerend. Misschien hebben wij met zijn allen wel meer haar op onze borstkas gekregen. Vergeet ook niet dat wij een haast identieke opleiding genoten. Wat wij daar leerden begint nu te renderen. De kans dat ik nog één van de twee Ardennenklassiekers op mijn naam schrijf, is bijzonder klein. De Waalse Pijl ligt me niet. Ik haalde er nog maar één keer de finish en viel tweemaal uit. Tegen Luik-Bastenaken-Luik wil ik er dan weer wel staan. Niet om zelf te winnen maar om in dienst te rijden van Fuglsang, ook al was ik er als belofte al eens de beste. Vandaag heeft Jakob zich weggecijfers voor mij. Ik sta bij hem dus in het krijt.’

Ook ploegbaas Alexander Vinokourov werd in de hulde betrokken. ‘Hij belde me onmiddellijk na de finish op en zegde dat wij een goed team hebben. Ik kan hem geen ongelijk geven. Laurens De Vreese gaf het beste van zichzelf tijdens het begin van de wedstrijd en ook Omar Fraile verdient een Oscar. Tenslotte heeft Fuglsang ervoor gezorgd dat de tegenstanders te moe waren om nog te reageren. ‘

Roman Kreuziger, in 2013 de beste in de Gold Race, voelt zich thuis op de Nederlandse heuvels. ‘Ik hoop dat ik nog vaak mee mag doen. De Amstel is één van mijn favoriete races. Ik voelde me goed in het gezelschap van Gasparotto. Hij is iemand die het werk niet schuwt. Ook ik ben blij met het nieuwe parcours: veel draaien en keren, dat is typisch voor de Gold Race. Ik ben ervandoor gegaan omdat ik wist dat – wanneer ik bij de anderen zou blijven – ik bijna zeker op de vijfde of zesde plaats zou eindigen.’ Het leek wel een aflevering van ‘Happy Days’ op het podium want ook de nummer drie was tevreden over het parcours én over zijn klassering. ‘Door de hertekening brak de wedstrijd al op 60 kilometer voor het einde los’, zei Gasparotto,’terwijl deze koers in het verleden vaak tot op de allerlaatste moment op slot bleef. Ik wist dan Roman zou aanvallen. Wij zijn vrienden en kennen elkaar door en door. Toen Sagan en Valverde opdoken wist ik dat het aanvalspogingen zou regenen. Het was duidelijk dat we nooit met dat groepje de finish zouden bereiken.’

VAN ONZE VERSLAGGEVER EDWIN MARIËN IN VALKENBURG
FOTO’S: AMSTEL